hulpbehoevend

heb er echt een hekel aan om hulpbehoevend te zijn. het lijkt me al verschrikkelijk om zo te zijn omdat normaal gesproken ik gewoon goed functioneer (behalve op sommige zaterdagavonden) en alles mij gelukkig goed af. laat ik mij even verder uitleggen; ik heb geen hekel aan mensen die hulpbehoevend zijn omdat sommige gewoon een extra handje nodig hebben en daar is niks mee. ik heb ook geen hekel aan om het helpende handje te zijn, omdat dit een kleine maar altijd zeer gewaardeerd handje is. maar ik heb er moeite mee om zelf hulpbehoevend te zijn. nu moet ik zeggen dat het ook wel allemaal meevalt nu, zo verschrikkelijk is het allemaal niet, maar je merkt toch wel al dat heel veel dingen niet meer vanzelfsprekend zijn en waarbij het soms handig is als je ermee wordt geholpen en dat je sommige dingen gewoon niet meer kunt. maar 'gelukkig' had het nog veel erger kunnen zijn.

het is ook al een keer veel erger geweest; 2 weken zwaar ziekenhuis. om dan zo afhankelijk te zijn is verschrikkelijk en dat wens je letterlijk niemand toe. als je jezelf niet meer kan wassen, of je brood niet meer kan snijden; het totaal afhankelijk zijn van anderen geeft je je zo'n verloren gevoel en je voelt je zelf zo onbekwaam. gelukkig is het nu niet het geval, maar een heel klein beetje het geval en ik moet me vooral niet aanstellen.