dromenland

we fietsen samen door de polder richting huis en het is snachts en de polder wordt enkel verlicht door de paaltjes die daarvoor bedoeld zijn. het is aangenaam en er staat een zacht briesje. ontspannen fietsen we zonder eigenlijk veel te zeggen want een blik is genoeg (nee, geen blik worteltjes). plotseling een wat kouder zuchtje wind en dat is eigenlijk een voorbode van wat wij weten wat komen gaat. het begint met een spontane druppel op jou neus die vanuit de hemel is neergedaald; en op dat moment kijken wij elkaar en wisselen een lach uit op een moment waarop het lijkt dat de hele wereld haar adem inhoudt. dit moment wordt wreed verstoord door een enorme bui regen; het lijkt nog geen eens regen meer, maar eerder emmers water die over ons heen worden gegooid zodat er aan de eindeloze stroom daadwerkelijk geen eind komt. vluchtig kijken we om ons heen, eigenlijk meteen concluderend dat je hier echt niet kan schuilen en dat dat ook niet uitmaakt omdat de regen onze huid al heeft bereikt. en zonder een woord uit te wisselen, maar met ogen die boekdelen spreken, stappen we van onze fietsen af en pakken we elkaar vast. vervolgens sluiten we onze ogen en schuifelen heerlijk op de niet bestaande klanken van zucchero terwijl de natte druppels op ons neerslaan. nat, maar blij; als een kind stampend in de plassen of als een goudvis in het water