wiekent

soms zijn er van die momenten dat je je wel een beetje eenzaam voelt. zeker als ik een avond (en een heerlijke weekend) van je hebt kunnen genieten. als ik dan vervolgens door een ravenzwarte polder fiets is er niks aan het handje. want dat vind ik leuk en ik was goedgemutst mee aan het zingen... maar het bandje was al een paar maanden niet maximaal, en als je dan voor het eerst een beetje velg voelt denk je toch.... nee he. maja... wel dus. lekke pijp... en toen zat het wel een beetje tegen.. dan is de polder toch wel erg zwart, en mocht ik toevallig op datzelfde moment damien rice op hebben staan (omschrijving: in goede bui heerlijke melancholische muziek, slechte bui: zelfmoordmuziek) dat was een slechte mix, gecombineerd met het gemis van mijn bengeltje leidde echt tot een topstemming. maja accepteren van de situatie, snel wat anders opzetten and we were back in business. doorlopen na mijn huisje waarin mijn bedje staat met de zoete geur van mijn betere helft